وداع حسین با اهل حرم :

در بعضی از مقاتل آمده پس از شهادت 72 تن حسین برای اخرین وداع به خیمه ها آمد و صدا زد : زنان و دختران از خیمه ها بیرون دویدند .

 گرد ابی عبدالله اجتماع  کردند. امام به خواهرش ام کلثوم فرمود : خواهرم من به سوی این مردم می روم و تو را به خوبیها وصیت می کنم .

 دراین مسیر صبر و بردباری پیشه نمایید. زنان شیون کنان صدا را به واویلا بلند کردند و صورتها را می خراشیدند جدشان رسول خدا را صدا می زدند و استغاثه می کردند و حسین آنان را امر به سکوت و صبر و تحمل می نمود.

 راستی اگر گفته شود که در روز عاشورا بر اهل بیت سخت تر ازاین نبود سخن گزافی نیست زیرا زنان حرم رسول خدا می بینند همه انصار و یاران وبرادران و برادرزادگان  به شهادت رسیدند و تنها حسین مظهر عزت و شوکت و پناهگاه آنها است به راهی می رود که بازگشت ندارد دیگر کسی ندارند که هنگام تعدی دشمن به او پناه ببرند و کیست که آنها را تسلی دهد پس چاره ای ندارند به جز آنکه دور حسین را بگیرند و

 ضجه و ناله کنند.

حسین هم در این میان اطفالی را می بیند که ناله می کنند و زنانی را مشاهده می کند که مصیبت فراوان آنها را از خود بیخود نموده ، کودک عقل رسی طلب امنیت می کند ، صدای دیگری  به العطش بلند است .

 بر شخصیتی همچون  حسین که غیرت الهی در وجود او است چه می گذرد؟

 چه خوب گفته است شاعر :اگر ایوب با تمام صبرش قسمتی از مصیبت حسین را می دید اعتراف می کرد که این مصیبت عظیم است .

سکینه جلو آمد و عرض کرد :پدر آماده شهادت شده ای ؟

امام فرمود : آخر چگونه تسلیم مرگ نشد و کسی که یارو یاوری ندارد.

- حالا که آماده مرگ شده ای پس ما را در این صحرا و دردشت دشمن رها مکن، به حرم جدمان برگردان ؟

امام فرمود : فرزندم مرا امان نمی دهند، اگر مرغ قطار را به حال خود واگذارند در لانه اش می خوابد .

زنان از این سخن امام سخت  ناراحت شدند و شیونشان تشدید شد حسین زنان را ساکت کرد ، سکینه که بیش از همه ناراحت بود و ساکت نمی شد حسین او را به سینه چسبانید و اشکهایش را از صورتش پاک کرد و فرمود : سکینه جانم بدان که بعد ازمرگ من گریه زیادی خواهی داشت ولی تا جان در بدن دارم با اشک خود قلب مرا آتش مزن اما پس از کشته شدنم تو از هر کسی سزاوارتر به گریه کردن در عزای منی ای بهترین زنان (زیرا گریه دختر در عزای پدر سوز دیگری دارد)( بحار 45و 47 – حیاةالحسین 3 ر283)