آیا شنیده اید که دردانه ی آخرین رسول خدا در میان امت مسلمان به شش ماه دوام نمی آورد و غریبانه در مدینة النبی (کدام نبی؟! پدرش) به قتل می رسید؟

آیا شنیده اید که وقتی ناجوانمردانه درب را به شدت می کوبند، او از ترس نانجیبان درب را باز نمی کند و پشت درب می ایستد تا درب باز نشود و ناگه چه وحشیانه درب را آتش می زنند؟

آیا شنیده اید که بانوی آب و آینه، همان بانوی تسبیح و عرش را که نشان از گل یاس داشت، در پشت درب خانه به دیوار کوبیدند، و مادر و جنین پاکش را با فشار بین درب و دیوار قرار دادند؟

آیا قصه میخ را شنیده اید؟ همانی که سینه مادر را شکافت و تمام وجودش را به فریاد کشاند.

آیا می دانی علت تمام این رنج ها و دردها چیست؟

چون او فاطمه است؛ یگانه یـاور علی؛ نه علی همسرش، که علی امام زمانش. فاطمه به حمایت از امام زمانش برخاست و قیام کرد و اولین شهید راه امامت و ولایت شد. او بود که نپسندید امام زمانش در غیبت بماند و خود در گوشه ای به امید بخت در انتظار بنشیند که آن مردم نابخرد چه زمانی امام عصر را بر جایگاه حقیقی اش خواهند نشاند. او انتظار و منتظر را برای همه شیعیان تاریخ معنا کرد. زبان از نیام کشید و خطبه ها خواند و فریاد زد: «یا ایها الناس، اعلموا انی فاطمة و ابی محمد ...» یعنی یادتان رفته من همان دختر پیغمبرم که دارم اینجا حرف می­ زنم!! شما دارید چکار می­ کنید؟ شما دارید به کجا می­ روید؟ شما قرآن نمی­ فهمید، چون اهل فهم قرآن نیستید!! شما کلام پیغمبر را درنیافتید؟! شما حدیث مجعول را جای حدیث صحیح می­ گذارید؟! شما می ­دانید در قصه خلافت دارید چکار می کنید؟ بار خلافت، باری سنگین است به دوش چه کسی می­ خواهید بگذارید؟ این شتری که بار کردید، لنگ است. این شتر لنگ، بار خلافت را چطور می­ خواهد بکشد؟ فردا خواهید دید که چه به سرتان می ­آید. فردا خواهید دید که چه خواهد شد.

آری فاطمه (سلام الله علیها) اولین شیعه ی عالم بود که ناجوانمردانه به شهادت رسید و از آن روز تا همین امروز چه بسیارند شیعیانی که تنها به جرم شیعه مولا علی و اولاد علی بودن باید به خاطر عقیده ی راستین شان تقاص پس بدهند و ناجوانمردانه به تاراج بروند.

و این ماییم که باید درس شیعه گری را از فاطمه زهرا (سلام الله علیها)، همان الگوی تمامی مردان و زنان عالم بیاموزیم که اگر حقیقتا شیعه ایم، ببینیم که در مقابل غیبت و خانه نشینی امام زمان خویش تابحال چه کرده ایم؟ چند بار برای حمایت از او، از جان و مال خویش گذشته ایم؟ چند بار برای احقاق حق آن عزیز غریب از آبرویمان گذشته ایم؟ چند بار برای زمینه سازی ظهور آن حضرت کاری کرده ایم که دل نازنینش از ما راضی شود؟

            چند بار فاطمه وار، حتی برای ساعتی، شیعه امام زمان خویش بوده ایم؟