مولا جان

بسان بید مجنون خزان زده بر ساحل مرداب آرزوهای رنگ باخته ام ایستاده ام ...گرچه زخم طعنه جور دیده ام اما... نه ازجفا از شرم نیامدنت سربه زیرم...

باز قامت خم نخواهم کرد همچنان  خواهم ایستاد تا شاید... تا شاید تنها نسیمی از بوی گل نرگس بر برگ برگ زرد زندگیم وزیدن بگیرد

یابن الحسن

دراین زمانه  انتظار صحرای تفتیده  بی کسیم ازخورشید روز و ماه شب تکراری خسته  است

کرمت را از من مگیرخورشید وماه هردو را بستان واکسیر نیم نگاهی بده....

ثقل نگاهت درکفه هیچ میزانی نمی گنجد هرچند می دانم  ظرف بَدَل ما شایسته این لطف نیست اما دریای بخشش شرمنده شأن توست

مهدی جان

تاب هوای غربت ...سکوت کوچه های  تنهایی وبغض خیس کنج کلبه محقر دیگر در این نیمه راه عمر به سر شد... شعبانها هم با نیمه ها

یکی پس از دیگری مرثیه فراق بعد شوق انتظار سرودند... اکنون دیگر وقت  است... حریر غم را بشکاف و پرده ظهور بیفکن