بعضی حرف ها آنقدر بزرگ اند که گاهی کلمات نمی توانند بار امانت شان را به دوش بکشند.میشکنندشان و کوچکشان میکنند.

اما گاهی بد نیست معانی و احساس ها کوچک شوند در حد فهم آدم ها.

جدای از کشتن و کشته شدن،نیستی و نابودی،سیاهی و تباهی و آوارگی و بی خانمانی که در همه جنگ ها وجود دارد،این نزدیک به یک دهه دفاع مقدس،چیزهای دیگری

هم داشت،چیزهایی از جنس همان حرف ها و معانی و احساس ها.

آن چه در این مجموعه آمده دنیایی است،هر چند کوچک شده و کوتاه.چه،جنس این حرف ها موجز است و فارغ از اطناب.

حالا که تو می خوانی این ها را یادت باشد،بعضی حرف ها آن قدر بزرگ اند که گاهی کلمات نمی توانند بار امانت شان را به دوش بکشند.می شکنندشان و کوچکشان

میکنند.

دوم:همه میمیریم چه بخواهیم و چه نخواهیم.چه خوش مان بیاید و چه خوش مان نیاید.یکی کشته می شود،یکی مریض می شود،یکی شاید قصاص می

شدن و هزارجور اتفاق دیگر که روزی گریبان من و تو را هم خواهد گرفت.

شاید...شاید من وتو بترسیم یا مثلا چندشمان بشود از شنیدن کلمه مرگ،زود یاد آرزوها و آمال مان بیفتیم که سال ها برای رسیدن به آن ها فرصت می خواهیم اما

شنیدنی است توی همین زمانه نه چندان دور بوده اند کسانی که در جوانی همه آمال و آرزوی شان همین کلمه سه حرفی سیاه و چندش آور بود؛مرگ.اما با چشم باز و

سربلند برای هدفی که میشناختدش.برای راهی که راهنمایش امام خمینی (ره)بود.

هرچند آن ها،همان ها که مبدا و منشا حیات اند،در دل خاک آرمیده اند اما جای گاه آن ها والاست و جای شان در اعلی،چون آسمان مال آنهاست