امام حسین(ع) دوات و کاغذ خواست و این وصیت را به برادرش محمد حنفیه نوشت:

الف) بِسْمِ‏اللَّه الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ این وصیت حسین بن على به برادرش محمد حنفیه است؛ به راستی، حسین گواهى می ‌‌دهد به توحید و گواهى می‌‌ دهد که براى خدا شریکى نیست و شهادت می ‌‌دهد که محمد(صلّى اللّه علیه و آله) بنده و فرستاده اوست که به حق از سوی او آمده است و شهادت مى دهد که بهشت حق است، جهنم حق است و وقت تعیین شده بدون شک به وقوع خواهد پیوست؛ و روزی می آید که خداوند همه انسان ها را از قبورشان مبعوث می ‌‌کند؛

ب) و من نه از روى خودخواهى و هوسرانی و نه براى فساد و ستم از مدینه بیرون می روم بلکه من به طلب اصلاح امت جدم(صلی الله و علیه و آله)  خارج می ‌‌شوم و می‌‌ خواهم امر به معروف و نهى از منکر کنم و به سیره جدم و پدرم علی ابن ابیطالب رفتار کنم.

ج) پس هرکس به واسطه اینکه حق را قبول دارد، مرا قبول داشته باشد، پس خدایی که اولی به حق است، برترین قبول کننده من است.  د) و هر کس رد کند، من صبر و استقامت را پیشه خود می ‌‌کنم تا خداوند میان من و این افراد حکم کند که او بهترینِ حاکمان است. و ای برادر! این است وصیت من به تو و توفیقات من از جانب خداست، بر او توکل می ‌‌کنم و بازگشتم به سوى اوست. سپس نامه را پایان برده، مهر زد و به برادرش محمد سپرد و با او خداحافظى کرد و در دل شب (از مدینه) خارج شد.