روایات فراوانی از طریق شیعه در این باره نقل شده است که ما فقط به چند روایت اشاره می کنیم . مرحوم شیخ صدوق رضوان الله تعالی علیه در کتاب شریف عیون اخبار الرضاء علیه السلام می نویسد : 

... فَلَمَّا کَانَ بَعْدَ حَوْلٍ وُلِدَ الْحُسَیْنُ (علیه السلام) وَ جَاءَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله و سلم) فَقَالَ یَا أَسْمَاءُ هَلُمِّی ابْنِی فَدَفَعْتُهُ إِلَیْهِ فِی خِرْقَةٍ بَیْضَاءَ فَأَذَّنَ فِی أُذُنِهِ الْیُمْنَى وَ أَقَامَ فِی الْیُسْرَى وَ وَضَعَهُ فِی حَجْرِهِ فَبَکَى فَقَالَتْ أَسْمَاءُ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی مِمَّ بُکَاؤُکَ قَالَ عَلَى ابْنِی هَذَا قُلْتُ إِنَّهُ وُلِدَ السَّاعَةَ یَا رَسُولَ اللَّهِ فَقَالَ تَقْتُلُهُ الْفِئَةُ الْبَاغِیَةُ مِنْ بَعْدِی لَا أَنَالَهُمُ اللَّهُ شَفَاعَتِی ثُمَّ قَالَ یَا أَسْمَاءُ لَا تُخْبِرِی فَاطِمَةَ بِهَذَا فَإِنَّهَا قَرِیبَةُ عَهْدٍ بِوِلَادَتِه‏ ...

عیون أخبار الرضا علیه السلام ، ج‏2 ، ص 26 .

اسماء گوید : در سال بعد حسین (علیه السّلام) متولّد شد ، رسول خدا (صلّى اللَّه علیه و آله) به سراغ او آمد و فرمود : اى اسماء فرزندم را بیاور ، اسماء حسین را در حالى که در پارچه‏ سفیدى پیچیده شده بود به دست آن حضرت داد ، و ایشان (صلّى اللَّه علیه و آله) در گوش راست او (علیه السّلام) اذان و در گوش چپش اقامه خواند ، آنگاه او را در آغوش گرفت و گریست ، اسماء گفت : پدر و مادرم فداى تو باد ، گریه براى چیست و از چه رو میگریى ؟ حضرت فرمود : بر حال این فرزندم مى‏گریم ، عرض کردم یا رسول اللَّه ! او هم اکنون به دنیا آمده است ! حضرت فرمود : ستمکاران او را پس از من شهید مى‏کنند ، خدا شفاعت مرا نصیب آنان نگرداند ، آنگاه فرمود : اى اسماء این خبر را (که او را مى‏کشند) به فاطمه نرسانید ، زیرا او تازه فارغ گشته است‏ .

مرحوم شیخ مفید رحمت الله علیه در کتاب الإرشاد می نویسد :

عَنْ أُمِّ سَلَمَةَ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ خَرَجَ مِنْ عِنْدِنَا ذَاتَ لَیْلَةٍ فَغَابَ عَنَّا طَوِیلًا ثُمَّ جَاءَنَا وَ هُوَ أَشْعَثُ أَغْبَرُ وَیَدُهُ مَضْمُومَةٌ فَقُلْتُ لَهُ یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا لِی أَرَاکَ أَشْعَثَ مُغْبَرّاً فَقَالَ أُسْرِیَ بِی فِی هَذِهِ اللَّیْلَةِ إِلَى مَوْضِعٍ مِنَ الْعِرَاقِ یُقَالُ لَهُ کَرْبَلَاءُ فَرَأَیْتُ فِیهِ مَصْرَعَ الْحُسَیْنِ وَ جَمَاعَةٍ مِنْ وُلْدِی وَ أَهْلِ بَیْتِی فَلَمْ أَزَلْ أَلْتَقِطُ دِمَاءَهُمْ فِیهَا هِیَ فِی یَدِی وَ بَسَطَهَا فَقَالَ خُذِیهِ وَ احْتَفِظِی بِهِ فَأَخَذْتُهُ فَإِذَا هِیَ شِبْهُ تُرَابٍ أَحْمَرَ فَوَضَعْتُهُ فِی قَارُورَةٍ وَ شَدَدْتُ رَأْسَهَا وَ احْتَفَظْتُ بِهَا فَلَمَّا خَرَجَ الْحُسَیْنُ (علیه السلام) مُتَوَجِّهاً نَحْوَ أَهْلِ الْعِرَاقِ کُنْتُ أُخْرِجُ تِلْکَ الْقَارُورَةَ فِی کُلِّ یَوْمٍ وَ لَیْلَةٍ فَأَشَمُّهَا وَ أَنْظُرُ إِلَیْهَا ثُمَّ أَبْکِی لِمُصَابِهَا فَلَمَّا کَانَ یَوْمُ الْعَاشِرِ مِنَ الْمُحَرَّمِ وَ هُوَ الْیَوْمُ الَّذِی قُتِلَ فِیهِ أَخْرَجْتُهَا فِی أَوَّلِ النَّهَارِ وَ هِیَ بِحَالِهَا ثُمَّ عُدْتُ إِلَیْهَا آخِرَ النَّهَارِ فَإِذَا هِیَ دَمٌ عَبِیطٌ فَضَجِجْتُ فِی بَیْتِی وَ کَظَمْتُ غَیْظِی مَخَافَةَ أَنْ یَسْمَعَ أَعْدَاؤُهُمْ بِالْمَدِینَةِ فَیُسْرِعُوا بِالشَّمَاتَةِ فَلَمْ أَزَلْ حَافِظَةً لِلْوَقْتِ وَ الْیَوْمِ حَتَّى جَاءَ النَّاعِی یَنْعَاهُ فَحُقِّقَ مَا رَأَیْتُ‏ .

الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد ، ج‏2 ، ص130 ، فصل فی فضائل الإمام الحسین و مناقبه . و إعلام الورى بأعلام الهدى ، ص 219 ، الفصل الثالث فی ذکر بعض خصائصه و مناقبه و فضائله .

از ام سلمه روایت شده که وى گوید : در یکى از شب‏ها حضرت رسول از ما دور شدند و این غیبت مقدارى بطول انجامید ، پس از مدتى‏ آمدند در حالى که غبار آلود و گرفته به نظر میرسیدند ، و دست خود را هم بهم گذاشته بودند ، عرض کردم : یا رسول اللَّه ترا غبار آلود مى‏بینم ، فرمودند : مرا در این شب به عراق بردند و در محلى بنام کربلا فرود آوردند ، و من در آن جا محل شهادت حسین را دیدم که با گروهى از فرزندان و اهل بیتم در آن جا شهید خواهند شد ، و من همواره خون آن ها را جمع می کردم و اینک مقدارى از آن خون ها در دست من موجود است .

در این هنگام پیغمبر خون‏ها را به من دادند و فرمودند : این خون را نگهدارید من خون را از آن جناب گرفتم ؛ در حالى که مانند خاک سرخى بودند ، خون را در میان شیشه‏اى نگهداشتم ، هنگامى که حسین علیه السّلام به طرف عراق حرکت کردند من هر روز آن شیشه را نگاه میکردم و او را مى‏بوئیدم ، و به مصیبت او میگریستم .

روز دهم محرم که فرا رسید اول روز به شیشه نگاه کردم او را به حال اول دیدم و در آخر روز بار دیگر در وى نگاه کردم مشاهده کردم تبدیل بخون غلیظى شده ، ناگهان فریادى کشیدم ، و لیکن از ترس دشمنان او مطلب را مخفى داشتم ، من همواره در انتظار بودم که ناگهان خبر قتل حسین بن علی علیهما السّلام را در مدینه اعلام کردند .

و نیز می‌نویسد :

وَ رَوَى السَّمَّاکُ عَنِ ابْنِ الْمُخَارِقِ عَنْ أُمِّ سَلَمَةَ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهَا قَالَتْ بَیْنَا رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله و سلم) ذَاتَ یَوْمٍ جَالِسٌ وَ الْحُسَیْنُ (علیه السلام) فِی حَجْرِهِ إِذْ هَمَلَتْ عَیْنَاهُ بِالدُّمُوعِ فَقُلْتُ یَا رَسُولَ اللَّهِ أَرَاکَ تَبْکِی جُعِلْتُ فِدَاکَ قَالَ جَاءَنِی جَبْرَئِیلُ (علیه السلام) فَعَزَّانِی بِابْنِیَ الْحُسَیْنِ وَ أَخْبَرَنِی أَنَّ طَائِفَةً مِنْ أُمَّتِی سَتَقْتُلُهُ لَا أَنَالَهُمُ اللَّهُ شَفَاعَتِی‏ .

الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد ، ج‏2 ، ص130 ، فصل فی فضائل الإمام الحسین و مناقبه . و إعلام الورى بأعلام الهدى ، ص 219 .

ام سلمه گوید : یکى از روزها حضرت رسول نشسته بودند و حسین علیه السّلام نیز در دامن او بودند ، در این هنگام ناگهان چشمانش پر اشگ شد ، عرض کردم :

یا رسول اللَّه تو را گریان مشاهده می کنم . فرمود : جبرئیل نزد من آمد و مرا نسبت به حسین تسلیت گفت ، و به من اطلاع داد که گروهى از امت من او را خواهند کشت ، خداوند آنان را از شفاعت من محروم می گرداند .

الإرشاد فی معرفة حجج الله على العباد ، ج‏2 ، ص129 ، فصل فی فضائل الإمام الحسین و مناقبه .

أَلسَّلامُ عَلَى الْمُحامی بِلا مُعین،
سلام بر آن مدافعِ بى یاور،

أَلسَّلامُ عَلَى الشَّیْبِ الْخَضیبِ،
سلام بر آن مَحاسنِ بخون خضاب شده،

أَلسَّلامُ عَلَى الْخَدِّ التَّریبِ،
سلام بر آن گونه خاک آلوده،

أَلسَّلامُ عَلَى الْبَدَنِ السَّلیبِ،
سلام بر آن بدنِ جامه به غنیمت رفته ،

أَلسَّلامُ عَلَى الثَّغْرِ الْمَقْرُوعِ بِالْقَضیبِ،
سلام بر آن دندان هایی که با چوب خیزران زده شده ،

أَلسَّلامُ عَلَى الرَّأْسِ الْمَرْفُوعِ،
سلام برآن سرِ بالاى نیزه رفته...

شاید ناب ترین و سوزناک ترین روضه ای که دیده ام روضه ای ست که منسوب به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف و به زیارت ناحیه مشهور است.

سلام های جانسوز و عاشقانه ی امام زمان و توصیف لحظه های عجیب عاشورا و خصوصا شهادت امام حسین علیه السلام و حوادث بعد از آن و بیان احساس و آرزوهای امام زمان از ویژگی های این زیارت ناب است.

زیارت ناحیه ی مقدسه یک زیارت مطلقه است یعنی برای زمان خاصی نیست و هر زمان ذهنتان فارغ از غیر او بود و دلتان آمادگی سفر معنوی به روز عاشورا و حماسه ی کربلا را داشت می توانید دلتان را به نقل امام زمانمان بسپارید تا از ایشان بشنوید از آن روز بزرگ

زیارت عاشورا حدیث قدسی ست .

امام صادق علیه اسلام از پدرانش و آنان از پیامبر خدا و آن حضرت از جبرئیل و او از خداوند نقل نموده که فرمود:

به ذاتم قسم! هر کس حسین را به این طریق (‌زیارت عاشورا ) زیارت کند، چه از دور و یا نزدیک ، زیارت او را می پذیرم...

در دو سندی که برای زیارت عاشورا آمده ، فضیلت های فراوانی برای آن ذکر شده است که برخی از آنان عبارتند از:

زیارت عاشورا همنوایی با فرشتگان الهی است.

خداوند به کسی که زیارت عاشورا را بخواند هزار هزار درجه عطا می کند

زائر در زمره مردان شیدایی کربلا می شود آنان که در رکاب امام جام شهادت سر کشیدند .

پاداش تمام پیامبران و رسولان الهی علیهم السلام و نیز تمام کسانیکه از زمان شهادت ابا عبدالله آن حضرت را زیارت کرده اند به او عطا می شود

زیارت او پذیرفته می شود و از تلاش او تقدیر خواهد شد.

سلام او بی هیچ حجابی به امام می رسد.

پروردگار عالم با قسم نمودن به ذات خود ،‌اموری را برای خواننده زیارت عاشورا ضمانت کرده: هرگونه حاجت او را بر می اورم. شفاعتش را می پذیرم و با چشمی روشن و شادمان به خاطر آزادی از آتش و رستگاری اش به بهشت او را باز می گردانم.

با اشک هاش دفتر خود را نمور کرد                     در خود تمام مرثیه ها را مرور کرد

ذهنش ز روضه های مجسم عبور کرد                  شاعر بساط سینه زدن را که جور کرد

احساس کرد از همه عالم جدا شده ست

در بیت هاش مجلس ماتم به پا شده ست

در اوج روضه خوب دلش را که غم گرفت          وقتی که میزو دفتر و خودکار دم گرفت

وقتش رسیده بود به دستش قلم گرفت                   مثل همیشه رخصتی از محتشم گرفت

باز این چه شورش است که در جان "واژه" هاست

شاعر شکست خورده ی طوفان "واژه" هاست

بی اختیار شد قلمش را رها گذاشت                      دستی ز غیب قافیه را کربلا گذاشت

یک بیت بعد واژه لب تشنه را گذاشت                    تن را جدا گذاشت و سر را جدا گذاشت

حس کرد پا به پاش جهان گریه می کند

دارد غروب فرشچیان گریه می کند

با این زبان چگونه بگویم چه ها کشید                   بر روی خاک وخون بدنی را رها کشید

او را چنان فنای خدا، بی ریا کشید                        حتی براش جای کفن؛ بوریا کشید

در خون کشید قافیه ها را، حروف را

از بس که گریه کرد تمام لهوف را

اما در اوج روضه کم آورد و رنگ باخت              بالا گرفت کار و سپس آسمان گداخت

این بند را جدای همه روی نیزه ساخت                 خورشید سر بریده غروبی نمی شناخت

بر اوج نیزه گرم طلوعی دوباره بود

او کهکشان روشن هفده ستاره بود

خون جای واژه بر لبش آورد و بعد از آن...          پیشانیش پر از عرق سرد و بعد از آن...

خود را میان معرکه حس کرد و بعد از آن...         شاعر برید و تاب نیاورد و بعد از آن...

در خلسه ای عمیق خودش بود و هیچ کس

شاعر کنار دفترش افتاد از نفس

سخن امام(ع) با فرشتگان و جنیان-1
شیخ مفید از امام صادق(ع) نقل کرده که فرمود: چون امام حسین(ع) از مدینه رهسپار شد، گروههایى از فرشتگان نشاندار – نیزه به دست و سوار بر اسبان بهشتى – با او دیدار نموده سلام کردند و گفتند: اى کسی که شما پس از جدّ و پدر و برادر خود، حجّت خدا بر خلق او هستى! حق تعالى جدّ تو را بوسیله ما یارى کرد و اکنون او ما را به مدد تو فرستاده است. امام(ع) فرمود: وعده‌‌‌‌‌گاه ما و شما، گودال و بقعه‌‌‌‌‌اى است که در آن به شهادت مى‌‌‌‌‌رسم و آن کربلاست چون به آنجا در آمدم به نزد من آیید. عرض کردند: اى حجت خدا: فرمانمان ده که مى‌‌‌‌‌شنویم و اطاعت مى‌‌‌‌‌کنیم. آیا از برخورد با دشمن نگرانى؟ ما با توییم. فرمود: آنان را بر من راهى نیست و زیانم نتوانند رساند تا به جایگاه شهادت خود درآیم.
سخن امام(ع) با فرشتگان و جنیان-2
الف) و گروههایى از جنیان مسلمان نزد امام(ع) آمده عرض کردند: سرورا! ما پیروان و یاوران توییم هر چه خواهى فرمانمان ده، اگر فرمان دهى همه دشمنانت را هم اکنون بکشیم، خواهیم کرد. حضرت(ع) آنان را دعا کرده فرمود: آیا این آیه را که بر جدم نازل شده، نخوانده‌‌‌‌‌اید: هر کجا باشید شما را مرگ در مى‌‌‌‌‌یابد هر چند در برجهاى استوار باشید؟ و نیز اگر شما در خانه‌‌‌‌‌هاى خود هم بودید، کسانى که کشته شدن بر آنان نوشته شده قطعاً به سوى قتلگاه‌‌‌‌‌هاى خویش‍مى‌‌‌‌‌رفتند و اگر من در جاى خود بمانم، این خلقِ شب‌‌‌‌‌زده به چه آزموده شوند؟ و چه کسى در مشهد شهادت من جاى گزیند؟ خدا در آن روز که زمین را گسترانید، آنجا را براى من برگزید و آن را پناه شیعیانم قرار داد. آنجا در دنیا و آخرت امان آنان است. شما جنیان! در روز شنبه که روز عاشوراست- و در روایتی جمعه- نزد من آیید که در آخر آن روز، در حالى که کسى از خویشان و برادران و خاندانم نمانده تا آهنگ کشتنش را کنند، مرا مى‌‌‌‌‌کُشند و سر مرا براى یزید مى‌‌‌‌‌برند.  ب) آنان عرض کردند: اى حبیب خدا و فرزند حبیب خدا! اگر پیروى از فرمان تو واجب نبود که نمى‌‌‌‌‌توانیم از آن سرپیچى کنیم، همه دشمنانت را – پیش از آنکه به تو دست یابند – مى‌‌‌‌‌کشتیم. امام(ع) فرمود: به خدا ما بر ایشان از شما تواناتریم و لیکن صبر مى‌‌‌‌‌کنیم، تا کسى که هلاک شود با دلیلى روشن هلاک گردد، و کسى که باید زنده ماند، با دلیلى روشن زنده بماند.

امام حسین(ع) دوات و کاغذ خواست و این وصیت را به برادرش محمد حنفیه نوشت:

الف) بِسْمِ‏اللَّه الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ این وصیت حسین بن على به برادرش محمد حنفیه است؛ به راستی، حسین گواهى می ‌‌دهد به توحید و گواهى می‌‌ دهد که براى خدا شریکى نیست و شهادت می ‌‌دهد که محمد(صلّى اللّه علیه و آله) بنده و فرستاده اوست که به حق از سوی او آمده است و شهادت مى دهد که بهشت حق است، جهنم حق است و وقت تعیین شده بدون شک به وقوع خواهد پیوست؛ و روزی می آید که خداوند همه انسان ها را از قبورشان مبعوث می ‌‌کند؛

ب) و من نه از روى خودخواهى و هوسرانی و نه براى فساد و ستم از مدینه بیرون می روم بلکه من به طلب اصلاح امت جدم(صلی الله و علیه و آله)  خارج می ‌‌شوم و می‌‌ خواهم امر به معروف و نهى از منکر کنم و به سیره جدم و پدرم علی ابن ابیطالب رفتار کنم.

ج) پس هرکس به واسطه اینکه حق را قبول دارد، مرا قبول داشته باشد، پس خدایی که اولی به حق است، برترین قبول کننده من است.  د) و هر کس رد کند، من صبر و استقامت را پیشه خود می ‌‌کنم تا خداوند میان من و این افراد حکم کند که او بهترینِ حاکمان است. و ای برادر! این است وصیت من به تو و توفیقات من از جانب خداست، بر او توکل می ‌‌کنم و بازگشتم به سوى اوست. سپس نامه را پایان برده، مهر زد و به برادرش محمد سپرد و با او خداحافظى کرد و در دل شب (از مدینه) خارج شد.