آخرین نفری که از عملیات بر می گشت خودش بود(حاج احمد متوسلیان)

یک کلاه خود سرش بود ، افتاد ته دره . حالا آن طرف دموکراتها بودند .

تا نرفت کلاه را برنداشت بر نگشت . گفتیم : اگه شهید می شدی ...؟

گفت : این بیت المال بود ...   .

ما اگر عاشق جبهه بودیم، به خاطر صفای بچه هایی بود که لذت های مادی را فراموش کردند و اکنون ما نیز چون شماییم. وقتی در خون خویش غلتیدیم و

چشم از دنیا بستیم، فکر می کردیم که دیگر همه چیز تمام شد اما این گونه نشد. دردهای شما در فراق ما، دل ما را بیشتر آتش می زند. درست است که

ما به هر چه می کنید، آگاهیم؛ اما این بلای بزرگی بود که ای کاش نصیب ما نمی شد. وقتی شما از این و آن طعنه می خورید و لاجرم به گوشه اتاق پناه

می برید و با عکس های ما سخن می گویید و اشک می ریزید، به خدا قسم این جا کربلا می شود و برای هر یک از غم های دلتان این جا تمام شهیدان زار

می زنند.

بیمارستان از مجروحین پر شده بود...

حال یکی خیلی بد بود...

رگ هایش پاره پاره شده بود و خونریزی شدیدی داشت.

وقتی دکتر این مجروح را دید به من گفت بیاورمش داخل اتاق عمل.

من آن زمان چادر به سر داشتم.

دکتر اشاره کرد که چادرم را در بیاورم تا راحت تر بتوانم مجروح را جابه جا کنم...

مجروح که چند دقیقه ای بود به هوش آمده بود به سختی گوشه چادرم را گرفت و بریده بریده و سخت گفت: من دارم می روم تا تو چادرت را در نیاوری. ما برای این چادر داریم می رویم...

چادرم در مشتش بود که شهید شد.

از آن به بعد در بدترین و سخت ترین شرایط هم چادرم را کنار نگذاشتم...

راوی: خانم موسوی یکی از پرستاران دوران دفاع مقدس

نفیسه چشم از علیرضا بر نمی داشت
 

علیرضا یک ریز داشت سفارش می کرد؛

اما نفیسه ساکت ساکت بود.

شاید علیرضا انتظار داشت یکی از این حرفها را از نفیسه بشنود:

«آخه ما رو به کی می سپاری؟

کاش یه دستی به سر و روی خونه می کشیدی، بعد می رفتی

زود به زود برام نامه بنویس

در اولین فرصت برگرد مرخصی...»

صدای سوت قطار به نشانه حرکت بلند شد

و علیرضا نگران از این همه سکوت نفیسه بود

قطار آرام آرام شروع به حرکت کرد

و نفیسه فقط همین یک جمله را گفت:

«سلام من را هم به فاطمه برسان!!!»

یک بار پیرمردی را به غسالخانه بهشت زهرا آوردند که اصلا به مرده شبیه نبود، چهره روشن و بسیار تمیز و معطری داشت.

وقتی پتو را کنار زدم بوی گلاب می داد.

آنقدر تمیز و معطر بود که من از مسئول غسالخانه تقاضا کردم خودم شخصا این پیرمرد را بشورم و غسل بدهم، همه بوی

گلاب را موقع شستشو و وقتی که آب روی تن این پیرمرد می ریختم حس می کردند. وقتی که کار غسل و کفن تمام شد

بی اختیار در نماز و تشییع این پیرمرد شرکت کردم، بیرون برای تشییع و خاکسپاری اش صحرای محشری به پا بود. از بین

ناله های فرزندانش شنیدم که گویا این پیرمرد هر روزش را با قرائت زیارت عاشورا شروع می کرد. از بستگانش دقیق‌تر

پرسیدم، گویی این پیرمرد به این موضوع شهره بود، آدمی که هر روزش با زیارت عاشورا شروع می شد...

شنیده بودیم نماز جماعت واول وقت برایش اهمیت دارد، ولی فکر نمی کردیم اینقدر مصمم باشد!

صدای اذان که بلند شد، همه را بلند کرد؛ انگار نه انگار که عروسی است ، آن هم عروسی خودش!

یکی را فرستاد جلو ، بقیه هم پشت سرش ، نماز جماعتی شد به یاد ماندنی.

شهید محمد علی رهنمون